سلام به همه دوستان. موضوع مقاله امروز توضیحاتی درباره بالاترین سطح فرکانسی است. همان که آیه 7 سوره ابراهیم به آن اشاره کرده است.. درست است! فرکانس سپاسگزاری. شکرگزاری از نعمات خداوند بالاترین فرکانس احساسی را تولید می‌کند.
وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ
و پروردگارتان اعلام كرد كه اگر مرا سپاس گوييد، بر (نعمت) شما مى‌افزايم و اگر كفران كنيد، بدانيد كه عذاب من سخت است.
در این مقاله قرار است با نحوه‌ی درست سپاسگزاری آشنا شویم. تا انتها با من همراه شوید تا به یک سپاسگزار واقعی تبدیل شوید!
اولین و شاید مهم‌ترین نکته درباره‌ی سپاسگزاری این است که بدانیم سپاسگزاری یک احساس است. احساسی شبیه به احساس لذت، احساس اعتماد، احساس آرامش، احساس ایمان.
پس نکته مهم اینجاست که سپاسگزاری یک کلمه‌ی خاص نیست. یک وِرد خاص و جادویی نیست.
خیلی از ما هر روز به شیوه‌های مختلف سپاسگزاری می‌کنیم. گاهی با کلام‌مان، گاهی با نوشتن در دفترچه سپاسگزاریمان. هر روز صبح یا شب این کار را تکرار می‌کنیم. اما احساس درونیمان هیچ تغییری نمی کند.
این شیوه‌ی سپاسگزاری بیشتر شبیه به انجام یک تمرین و تکلیف سخت است. تمرینی که هیچ شور و شوقی در ما ایجاد نمی‌کند. هیچ تغییری در احساس‌مان بوجود نمی‌آید.
زمانی که احساس ما تغییر نکند، طبق قانون، تغییری هم در نتایج ما رُخ نمی‌دهد. همین موضوع باعث می‌شود که بعد از مدتی دیگر تمرین سپاس گزاری را انجام ندهیم.
پس راه حل چیست؟ بهترین روش سپاسگزاری چه روشی است؟ چگونه می‌توانیم سپاسگزاری واقعی را انجام دهیم؟ چطور شکرگزاری کنیم تا احساس ما بهتر شود؟
اولین نکته‌ای که در شکرگزاری باید به آن دقت کنیم، این است که زیاد درگیر جزئیات نشویم. به عبارت بهتر به خودمان سخت نگیریم.
اگر با کلام راحت‌تر هستیم، خودمان را مجبور به نوشتن نکنیم. مهم همان لحظه است که به احساس خوب برسیم. چه با کلام، چه با نوشتن و چه حتی با دیدن!
دومین نکته‌ای که خیلی از ما آدمها رعایت نمی‌کنیم، این است که برای سپاسگزاریمان، برای شُکرگزاری‌مان دنبال دلیل هستیم!
یعنی شکرگزاری‌مان را منوط به رسیدن به خواسته‌هایمان می کنیم. در لحظه حال، نگران آینده هستیم. نگران نرسیدن به آرزوها و رؤیاهایمان. به همین دلیل ساده است که نمی‌توانیم یک سپاسگزار واقعی باشیم.
راه حل رفع این نگرانی چیست؟
راه حل در توحید است! اگر توحیدی باشیم یعنی خودمان را خالق زندگی‌مان می‌دانیم. یعنی به غیب ایمان داریم. ایمان داریم که به خواسته‌هایمان می‌رسیم. فقط باید طی کردن تکامل‌مان در مسیرِ رسیدن به خواسته‌هایمان را فراموش نکنیم.
وقتی توحیدی باشیم ایمان داریم که هیچ قدرتی در زندگی‌مان وجود ندارد که بتواند نگذارد تا ما به اهداف و خواسته‌هایمان برسیم.
درست در همین زمان که در حال مطالعه این مقاله هستید می‌توانید این موضوع را احساس کنید به شرط آنکه توحیدی باشید. احساسی شبیه به رهایی. احساسی شبیه شور و شوق که باعث می‌شود در لحظه باشیم.
در لحظه بودن یعنی لذت بردن از نعمت‌های همان لحظه و ایمان داشتن به اینکه در زمان مناسب به خواسته‌ها و نعمت‌های دیگر هم رسیدن!
در واقع باید بگوئیم برای رسیدن به حس سپاسگزاری، نیاز به کنترل ذهن(تقوا) داریم. تنها راه زندگی در لحظه حال، توجه به نکات مثبت و زیبایی‌های همان لحظه است. و احساس ناشی از این کنترل ذهن همان احساس سپاسگزاری است.
شکرگزاری – سپاسگزاری واقعی
اکنون بیائید درباره مواردی صحبت کنیم که به ما در کنترل ذهن کمک می‌کند. همان که پیش نیاز رسیدن به احساس سپاسگزاری واقعی است.
اولین باوری که به ما در این امر مهم کمک می‌کند. ساختن باور فراوانی در ذهن‌مان است. اینکه نعمت‌های بی انتهای خداوند هر لحظه در حال باریدن است. به شدت و در همه جا! فقط کافیست سطل‌مان را زیر این باران بگذاریم.
باور مهم دیگر این است که اصولا داشتن سطل ( که همان خواسته‌ی رسیدن به ثروت است) را مقدس و معنوی بدانیم. کنترل زندگی‌مان را به صلاح و مصلحت خدا، به سرنوشت و تقدیر ندهیم. بلکه تقدیرمان را، اختیار زندگی‌مان را بصورت 100% به خودمان بدهیم.
به اندازه‌ای که بتوانیم به قوانین عمل کنیم، به همان اندازه نتایج زندگی‌مان تغییر می‌کند. به همان اندازه به خواسته‌ها و رؤیاهایمان می‌رسیم.
مراقب شیطان ذهن باشیم!
کنتر ذهن کار راحتی نیست، زیرا شیطان ذهن بیکار نمی‌ماند و تمام سعی و تلاشش را می‌کند تا ما را نااُمید کند. به عنوان مثال من خانه ندارم و خواسته‌ام رسیدن به خانه است. از طرفی می‌دانم که راه رسیدن به خواسته‌ام، استفاده از قانون سپاسگزاری است. مسیرش از توجه و تحسین نکات مثبت اطرافم می‌گذرد.
اما شیطان از هر راه ممکن می‌خواهد جلوی ما را در اجرای این قوانین بگیرد. او از قدرت‌مند ترین اسلحه‌اش یعنی نااُمیدی استفاده می‌کند. می‌گوید: برای چه چیزی می‌خواهی سپاسگزاری کنی؟ بابت کدام نعمت؟ بابت بدهی‌هایت. بابت سقفی که بالای سرت نداری؟ بابت فلان بیماری جسمی که داری؟ بابت عشقی که می‌خواهی در زندگی‌ات باشد اما نیست؟
کنترل ذهن اینجاست که معنا پیدا می‌کند. اینجاست که ایمان به غیب. ایمان به قوانین بدون تغییر خداوند معنا پیدا می‌کند. ایمانی که به ما آرامش می‌دهد. آرامشی که باعث می‌شود هدایت خداوند را ببینیم، حرکت کنیم و نااُمید نشویم.
شیطان ذهن حتی در زمان تحسین نکات مثبت اطرافیان‌مان هم بیکار نمی‌نشیند و تلاش می‌کند توجه ما را به نکات منفی آنها معطوف کند. کنترل ذهن یعنی کم‌رنگ کردن نجواهای ذهن و توجه به زیبایی‌ها.
زیرا قانون می‌گوید: اگر می‌خواهیم به خواسته‌ای برسیم که اکنون جزئی از نعمت‌هایی است که یک فرد موفق به آن رسیده است. راهی نداریم بجز تحسین موفقیت‌های آن شخص. راهی نداریم بجز دعای خیر کردن و آرزوی موفقیت بیشتر برای او بجای حسادت.
باید خداوند وهّاب را باور کنیم!
خیلی از ما باور نداریم خداوند سمیع و بصیر است. خیلی از ما باور نداریم که خداوند مشتاق‌تر از ماست برای اینکه ما به خواسته‌ها و رؤیاهایمان برسیم.
ما خداوند را همراه خودمان نمی‌بینیم، بلکه مقابل خودمان می‌بینیم! این یعنی شِرک به خداوند. ما خداوند را بیرون از خودمان می‌بینیم. یک عامل بیرونی که اختیار زندگی‌مان را در دستش گرفته است و به عبارت دیگر صلاح ما را انتخاب می‌کند.
این باور شِرک‌آلود مانع ورود نعمت‌ها به زندگی ماست و درست نقطه مقابل توحید است. توحیدی که می‌گوید خداوند در درون ماست. خداوندی که می‌گوید من هستم! کافیست احساسم کنی..
کافیست رحمت خداوند را ببینیم و سپاسگزارش باشیم و طبق وعده الهی نعمت‌های بیشتری را دریافت کنیم. و اگر ناسپاسی کنیم همان نعمت، تبدیل می‌شود به نقمت. تبدیل می‌شود به عقوبت،عذاب، شکنجه.
درست شبیه نعمت بارانی که می‌بارد. برای عده‌ای نعمت می‌شود و برای عده‌ای تبدیل به نقمت و ویرانی..
نتیجه گیری:
سپاسگزاری یک وِرد نیست، یک استمرار است. نوعی صلات است. خوشا آنان که دائم در نماز اند..
کافیست که بندگی کنیم و به بنده پروریِ خداوند ایمان داشته باشیم. به خدا نگوئیم که من سپاسگزاری کردم، حالا نعمتهایم را بیشتر کن! من فلان کار خوب را انجام دادم، پاداشش را بده! مزدور نباشیم، خداوند خودش بنده پروری را بهتر از ما می‌داند!
بگوئیم خدایا! خدایی که این قوانین ثابت را وضع کردی تا ما به هر چه که می‌خواهیم، برسیم. نعمت‌های زیادی دادی تا این زندگی، تا این تجربه‌ی مادی برای‌مان لذت‌بخش تر شود. خدایا ما از تو سپاسگزاریم و با عشق تو را بندگی می‌کنیم و به ربوبیت‌ات ایمان داریم.
امیر طبسی _ انسان توحیدی
