طبق قانونِ بدون تغییر خداوند، در این جهانِ دو قطبی، اشتباه نکردن امری غیرممکن است. اما ما تمام سعی‌مان را می‌کنیم تا این غیرممکن را در زندگیِ‌مان ممکن کنیم!
قرآن را که می‌خوانیم می‌بینیم حتی پیامبران هم که از نگاه ما باید عاری از هر گونه خطا و اشتباهی باشند، در طول زندگی‌شان خطا کرده‌اند.
به ما از بچگی یاد داده‌اند که اشتباه نکنیم. ما را از اشتباه کردن ترساندند. ترس‌هایی که امروز مانع حرکت کردن ما شده است. ترس‌هایی که امروز ما را تبدیل به یک آدم مُحتاط کرده است.
خداوندی که انسان را خلق کرده است، بهتر از هر کسی می‌داند که انسان جایزالخطاست. خداوند نمی‌گوید اشتباه نکن. او تنها از ما می‌خواهد هر بار که اشتباه کردیم، درسش را برداریم و دوباره حرکت کنیم.
خداوند از ما می‌خواهد تا در اشتباهاتمان نمانیم. چگونه می‌شود که در اشتباهات می‌مانیم؟! با تکرار کردن اشتباهاتمان.
ما به این دنیای مادی نیامده‌ایم که هرگز اشتباه نکنیم. ما آمده‌ایم این جهان مادی را تجربه کنیم. تجربه کردن با اشتباه کردن بدست می‌آید. اشتباه کردن بخش جدائی ناپذیر انسان است. انسان با تجربه کردن است که رُشد می‌کند. تجربه‌هایی که گاهی پُر از اشتباه است.
خداوند بارها در کتابش قرآن، خود را غفور و توبه‌پذیر معرفی می‌کند. چرا؟! چون او می‌داند انسان اشتباه می‌کند. او می‌خواهد غفور بودنش را باور کنیم تا از اشتباه کردن نترسیم.
اگر بخواهیم هرگز اشتباه نکنیم، خود را موفقیت‌های بسیاری محروم می‌کنیم و این یعنی ظلم به خودمان!
باورهای زیادی باعث شده است تا نتایج دلخواه وارد زندگی‌مان نشود. باور به اینکه “من هرگز نباید اشتباه کنم” یکی از همان باورهاست.
باوری که توسط والدین، مدرسه، جامعه یا رسانه‌ها به ما داده شده است. باوری که باعث شده است تا حرکت نکنیم، باوری که باعث شده است قدمی برنداریم.
مهم نیست اگر اشتباه کنیم، مهم این است که آن اشتباه را تکرار نکنیم..
امیر طبسی _ انسان توحیدی
