خیلی از ما ادّعای ایمان به خدا داریم. ادّعای شناختِ خدا را داریم. اما در حقیقت، خدایمان را یا اصلا نشناخته‌ایم، یا درست نشناخته‌ایم! ما هنوز باور نداریم که در جهان، فقط خدا می‌تواند خُدایی کند.
از کودکی کاری با ذهن‌مان کردند که در خداشناسی از حدّ تعادل خارج شدیم. یا خدا را آنقدر مهربان به ما معرفی کردند که انگار هرگز قصد ندارد ما را به جهنم ببرد، یا آنقدر نامهربان و خشن معرفی کردند، که انگار هر لحظه منتظر است، در کمین است، تا از ما کوچکترین خطایی سر بزند، و ما را به قعرِ جهنم بیاندازد!
از کودکی کاری با ذهن‌مان کردند که خدا را (درست یا غلط) فقط شناختیم، اما هرگز نتوانستیم باورش کنیم، و این باور نکردن باعث شد هرگز نتوانیم در عمل، به این خدا توکّل کنیم. خدایی که قدرتمند است، خدایی که می‌گوید روی من حساب کن!
قدرت را به همه کَس و همه چیز دادیم، بجز خداوند. ایمانِ نداشته‌یمان را به رُخ خدایمان می‌کشیم و انتظار معجزه داریم. سیستم خداوند به ظاهرسازی پاسخی نمی‌دهد. به ریا پاسخی نمی‌دهد. خداوند تنها ایمانِ واقعی را اجابت می‌کند.
خداوند تنها کسی را اجابت می‌کند که خدا را اجابت کند! آیه 186 سوره بقره:
وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ
چون بندگان من درباره من از تو بپرسند، بگو كه من نزديكم و به نداى كسى كه مرا بخواند پاسخ مى‌دهم. پس به نداى من پاسخ دهند و به من ايمان آورند تا راه راست يابند.
انصافاً چند نفر از ما خدایمان را باور کردیم، چند نفر از ما اجابتش کردیم؟ چند نفر از ما با توّکل به خدا، روی ترس‌هایمان پا گذاشتیم؟ چند نفر از ما رویِ قدرت خدایمان حساب کردیم و شِرک نورزیدیم؟
امیر طبسی _ انسان توحیدی
